Znaki

Czy ja wierzę w znaki? Zawsze wydawało mi się, że nie.
A mimo to w myślach zawsze zaklinam rzeczywistość...  Jak to i to się stanie, to znaczy że stanie się tamto i tamto..  Niby nie przywiązuje do tych swoich wewnętrznych dyskusji dużego znaczenia, ale...

Mam w domu dużo storczyków. Zawsze je uwielbiałam i choć od długiego czasu nie kupuję już nowych (za mało parapetów nasłonecznionych  mam w domu :), to te co mam, co jakiś czas zakwitają i cieszą oko. Kiedyś już po kwalifikacjach pomyślałam sobie, że telefon zadzwoni jak zakwitną wszystkie....

Zakwitły. Nie wszystkie, ale większośc. Telefon milczał.

Minęło kilka miesięcy. Pędy kwiatowe puściły WSZYSTKIE roślinki w domu.  Wraz z nimi znowu w głowie zakwitła myśl: na pewno to znak, za chwilę zadzwonią...

Pewnego pięknego poranka mój mąż  przestawił doniczkę z jednym  storczykiem, nie zamknął okna, wiatr zamknął je z hukiem łamiąc najdłuższą gałązkę z licznymi pączkami czekającymi już tylko na ostatnie promyki słońca żeby się rozwinąć...

No trudno. Powiedziałam. Wyszłam do pracy.

I całą drogę przepłakałam. O głupiego kwiatka. O moje stracone szanse na szybki telefon.
Dorosła 30- letnia baba idąca ulicą, łzy cieknące po policzku i wielki smutek w sercu. Na szczęście w okularach przeciwsłonecznych. Nikt nie widział.
O te kilka kwiatów. O stracone nadzieje. O to dziecko, którego nie ma. O ten telefon, który nie dzwoni.  O te marzenia niespełnione.

Wiem, głupie to. Wiem, że nie płakałam o storczyka. Ale łatwiej płakać o coś uchwytnego. Znaleźć jakąś "mała tragedię" i na niej się skupić. Prawdziwy powód łez jest głęboko. Nikt go nie widzi. Płaczesz przecież przez złamanego badyla. Wmawiasz to sobie, wmawiasz to wszystkim. Czasem w to wierzysz.

Nauczyłam się w życiu nie pokazywać tych prawdziwych smutków. Jestem bardzo ekspresyjna- jak się cieszę, wie o tym cały świat. Jak się smucę, wie tylko mój mąż. Przy nim pozwalam sobie na łzy.  Nie jest to sprawiedliwe i uczciwe względem niego, bo musi ten mój smutek, często wyrażany złością, dźwigać sam.  Radością dzielę się z całym światem.

Tylko on wie ile we mnie jest smutku. Jakby chciał komuś opowiedzieć,  nikt mu nie uwierzy. Ta wiecznie uśmiechnięta, radosna, śmiejąca się w głos dziewczyna? Niemożliwe.
Ktoś może powiedzieć, ze to maska. Ale to nie tak. Ja naprawdę często JESTEM tą roześmianą dziewczyną i jestem nią szczerze. Nie udaję. 

Tylko zbudowałam wokół tego głębszego ja mur, przez który nikogo nie wpuszczam. Nie umiem. Mimo że chcę. Czasem nawet bardzo chcę. Chcę siąść z przyjaciółką i jej się wypłakać. Ale nie umiem. Nikogo nie wpuszczam.

Założyłam bloga. Trochę się otworzę. Wydawać by się mogło, że to takie łatwe- przecież klikam na klawiaturze w zasadzie do siebie, nie wiem czy ktoś to czyta, a jak czyta to przecież nawet nie wie kim jestem. Ale nawet to jest trudne. Bardzo nawet. Ale zaczynam. Będę próbować.

A na koniec musi  być uśmiech- bo taka już jestem. Czy może być inny bardziej przekonujący znak, że to już niedługo?

Myślałam, że ta roślinka usycha.  A ona mnie zaskoczyła i wypuściła nie kwiatuszki a dwa małe keiki. Małe dzieciątka mojego storczyka....
Musi być dobrze.