Czekam

Całe życie na coś czekam. Ciągle życie odkładam na później- na po studiach, na po stażu, na po ślubie, na po "jak kupimy mieszkanie".. jakby to prawdziwe życie miało się dopiero zacząć,  jak tylko zrobię te kilka pozostałych rzeczy na liście...   Gdzieś w tym wszystkim prawdziwe życie ucieka i mija.. bo ja ciągle czekam.

Od dokładnie roku moje życie wypełnia jeszcze inne czekanie To najważniejsze. Na nasze dziecko. I znowu całe moje życie jest odłożone na później. Na "po telefonie". Oczywiście to czekanie jest o wiele dłuższe, ale od roku mam dokument poświadczający oficjalnie, że czekam. Że czekamy.

Wszystkie moje pragnienia zostały usankcjonowane honorowanym przez państwo i urzędy  papierkiem. Licencją na czekanie.

Nie chcę czekać na prawdziwe życie. To jest prawdziwe życie. Życie jest czekaniem.  Muszę nauczyć się celebrować to czekanie. Celebrować to, że mam na co czekać. Bo chyba właśnie o to chodzi.. jak przestanę czekać to przestanę mieć pragnienia, przestanę dążyć ciągle dalej.  Przestanę żyć, a zacznę wegetować. 

Zaczynam od nowa.  Zmieniam nastawienie. To tu teraz to jest moje życie.

Właśnie to czekanie, w tym właśnie mieszkaniu,  w tej właśnie pracy,  z moim ukochanym u boku i dwoma kotkami biegającymi po pokoju. 
Z tymi kwiatkami na balkonie, z tymi brudnymi naczyniami w zlewie i plamą z rozlanej rano na prześcieradło kawy.. Z kubkiem nowej w ręce i opakowaniem żelek, które przywiózł mi o północy wracający z podróży mąż. 
Z moimi oczekiwaniami i moimi lękami, z pragnieniami i dążeniami (tak, tak, nauczę się grać na pianinie i znowu zacznę biegać...)

To jest to.
 

Zaczynam ten internetowy pamiętnik żeby poukładać myśli... przecież jak byłam młodsza zawsze pisałam pamiętnik... zawsze jak czułam się samotna i smutna przelewałam to na papier. Łącznie z wszystkimi marzeniami, życzeniami... wtedy było to tylko dla mnie (choć często ten dziennik  pełen skrytych myśli wpadał w ręce sióstr które go czytały ;) ten  blog  też tak potraktuję.

Jeśli jednak dzięki tym wpisom poznam kilka pokrewnych duszyczek, to będzie miało to jeszcze większy sens.

To zdjęcie z Wicklow w Irlandii.  Byłam tam jakiś czas temu. W tym właśnie miejscu kręcono sceny do filmu "PS.I love You" Jest w nim taki fragment, jak mąż mówi do żony, żeby przestała czekać aż jej życie się zacznie.  Bo ono już się zaczęło i trwa. Oby ta myśl została ze mną.

H: I get so afraid sometimes our life's never gonna start.

 

G: No, baby.  We're already in our life. 

It's already started. This is it.    

You have to stop waiting, baby.