Zawiść

Okropne uczucie. Niszczy wszystko co stoi na drodze. Zostałam jej ofiarą...
To dlatego od roku jest mi źle w pracy...   A wcześniej miałam dobrze. Podejrzewałam, że ktoś coś na mnie musiał powiedzieć do szefa, bo nagle z dnia na dzień, z osoby, w którą inwestowano i szkolono stałam się persona non grata. Zmiana była diametralna. Nie to, że ja jestem przewrażliwiona, ale wszyscy pytali mnie co się stało, wszyscy to odczuli.  Nie miałam nic na sumieniu. Nie wiedziałam o co chodzi.

Do tego tygodnia. W tym tygodniu wszystko stało się jasne. Dowiedziałam się, kto był życzliwy. Nie wiem tylko jakie bzdury były nagadane. Ale wiem, że były.
Przez osobę,  która przez ostatni rok udawała przyjaciela. Tu kawka, tam herbatka, obiadek, ploteczki...  Wspólne zastanawianie się kto mi "zrobił przysługę"....  A ja wierzyłam, ufałam.
Nikt (tzn szef) nie wziął mnie na rozmowę, nie skonfrontował bzdurnych informacji.


Boli. Bardzo boli. Nie wiem czy jestem bardziej zła na tę koleżankę, czy bardziej smutna, że przez nią diametralnie zmieniło się moje zawodowe życie. I dlaczego?
Bo była zazdrosna. Jej tak dobrze nie szło.

Ona nie wie o naszym problemie. Dla niej od zewnątrz byłam tylko tą dziewczyną, której się wszystko udaje. Tą, która ma szczęśliwe małżeństwo,  fajnych znajomych, podróżuje, ma ciekawe wakacje i odnosi sukcesy w pracy.  Za dobrze mi szło. Co tam, że wracałam do domu i płakałam, bo w moim odczuciu nie miałam nic.  Nie sądź książki po okładce mówią. Nie oceniaj  człowieka po uśmiechu na twarzy...

Zazdrość znam. To nieprzyjemne ukłucie w sercu, na widok ciężarnej znajomej ledwo po ślubie, na widok fejsowego zdjęcia w stylu "Witamy na świecie"... Ale to chwilowe ukłucie i zazdrość, która się pojawia na ułamek sekundy od razu zastępowana jest przez szczerą radość, że ktoś jest szczęśliwy. Bo jak tu się nie cieszyć z uśmiechu bobasa lub pięknego ciążowego brzusia. Cieszyłam się radością innych. Mój smutek oczywiście zostawał, ale to było uczucie dotyczące MNIE. Nigdy nie nakierowane na drugą osobę, której się udało.
Sukcesy innych tylko motywowały mnie do działania.  Nigdy nie przyszłoby mi do głowy, by chcieć komuś zaszkodzić, bo W MOIM ODCZUCIU  ma lepiej. Może nie ma. Może stracił mamę w dzieciństwie lub jego bliski jest chory.  Niektórzy swoją walkę toczą w ciszy....

Rodzice nauczyli mnie nie iść po trupach. Robić swoje i dążyć do celu, ale nie budować swojego szczęścia na nieszczęściu innych. Nie przygotowali mnie na nieczystą grę. Nie pasuję do wyścigu szczurów. Mimo tego mojego staroświeckiego podejścia, udawało mi się. Na przekór tym, którzy starali się za mocno i rozpychali się łokciami ignorując drugiego człowieka.
Jak widać udawało mi się do czasu. Byłam "za szczęśliwa".  No to teraz cierpię. Ktoś na świecie jest z tego powodu szczęśliwszy...No ale ja przynajmniej co dzień rano mogę sobie spojrzeć w oczy i nie mieć wyrzutów sumienia, że ktoś przeze mnie cierpi.

Wmawiam sobie, że karma istnieje. Że dobre uczynki będą wynagrodzone. To nie jest koniec. Wszystko się ułoży jeszcze.