Praca

Dziś mam dość...
Dzień zaczął się niby przyjemnie, kotki obudziły nie za wcześnie, mąż zrobił śniadanko, pogoda śliczna...
A potem -poszłam do pracy.
I już z rana "miło" się skończyło..

Niby ochrzan nie był konkretnie do mnie, ale nie wiem czemu odebrałam go bardzo osobiście.
Bo dotyczył mojego działu. Nie należał mi się.  Błąd popełnił kto inny.

Nie jestem typem osoby, która twierdzi, że jest nieomylna. Potrafię się przyznać do błędu i próbować go naprawić.
A dzisiejszy komentarz szefa był próbą wybielenia innej osoby.
Takiej, która "błędów nie popełnia". Takiej,  którą się chroni. Mamy w pracy kilku takich. Oczywiście facetów. Tylko oni się nie mylą.

Potem (na osobności na szczęście) popłakałam się. Ostatnio coraz częściej mi się to zdarza.
Nie wiem, może ta "ciąża adopcyjna" też wpływa na hormony i wahania nastroju. Bo jestem kłębkiem nerwów, który bardzo łatwo płacze.
Obiecuję sobie od dawna, że nie będę się przejmować, że będę robić swoje, olewać resztę. 
Że będę twarda. Niewzruszona. No cóż, nie wychodzi mi to.
 

Nie mogę zmienić pracy. Pomijam aspekty, że pewne rzeczy  muszę ukończyć  i pozamykać.
Ale najważniejsze jest to, że czekam na telefon. Cały czas mam nadzieję, że lada dzień  zadzwonią. Że na rok pójdę na urlop i odpocznę od tych intryg, głupiego gadania,  migania się od pracy leniów patentowanych, które nie wiedzieć czemu uchodzą za pracowitych.

Po chwili mam wyrzuty sumienia, że tak myślę. Jakbym czekała na telefon tylko po to żeby wybawił mnie od nielubianej pracy.... a w zasadzie nie od pracy, bo ją lubię, ale od MIEJSCA pracy...


Jedyny pozytywny aspekt tej całej afery to moja konfrontacja z "winowajcą". Nie planowałam jej. Ale nadarzyła się piękna okazja. Wsiadł do windy, którą jechałam i byliśmy tylko we dwoje. Myślę sobie, nie będę się odzywać. Ale on rzucił tekstem: coś poddenerwowana jesteś widzę.  To mi wystarczyło.  Spokojnie i stanowczo mu  powiedziałam, żeby była jasność, że to on jest odpowiedzialny za to co się stało. Nie ja, nie ktoś tam - tylko ON. I żeby się głupio nie śmiał.
Jego mina - bezcenna. Niby obracał to w żart,  że przecież on wie, że to jego wina, żebym tego nie traktowała tak serio itp.. Ale był zdzwiony. Bo powiedziałam to spokojnie ale ostro. A zwykle jestem milusia.. A co! Asertywności też się uczę!!!

Później jak będę musiała walczyć o dobro  swojego dziecka, też będę lwicą. Więc muszę ćwiczyć :)  Naprawdę byłam z siebie dumna.



Na szczęście weekend będzie przyjemny. Jedziemy na Mazury, na kajaki. Co prawda pogodę zapowiadają niezbyt dobrą na spływ, ale się nie przejmuję.  Będę wypatrywać boćków! Tam jest ich zawsze multum. Może któryś nas zobaczy i poleci za nami! W zeszłym roku też byliśmy, to może któryś nas rozpozna ;)

A w domu czekały już na mnie moje kochane koteczki.  Jak tu się nie uśmiechać na taki widok.