A po burzy słońce

Choć w sumie w kontekście pogody powinnam napisać, a po burzy chmury i deszcz....
Ale życiowo, przynajmniej w kontekście Taty zajaśniało słońce. Po drugiej operacji udało się uratować nogę. Nie jest idealnie, ale biorąc pod uwagę co mogło być, to cieszymy się bardzo.. Bardzo dziękuję za wsparcie i modlitwę.

Jadąc do mojego rodzinnego miasta, znów kolejna "tania książka" wpadła w moje ręce. Przeczytałam jednym tchem.  Ciekawa jestem filmu...  Cieszę się, że znowu wróciłam do czytania.Czuję się przez to znacznie bogatsza.

 Te ostatnie parę dni  obfitowało w emocje, bardzo skrajne emocje... Od obezwładniajacej rozpaczy i smutku po euforię... W tym wszystkim budujące jest,  że niezależnie od naszego podejścia, przeżycie takich chwil umacnia - umacnia mnie jako osobę, jako córkę, i nas jako rodzinę...  na moją ostatnio wątłą psychikę mogło to podziałać druzgocąco, ale stało się na odwrót . Chyba ta sytuacja pozwoliła mi znowu się zdystansować, posegregować sprawy i ustalić priorytety, o których chyba czasem zapominam...

Kiedy już odsapnęłam że z Tatą w porządku, skorzystałam  z okazji, że spędzam kilka cudownych dni tego urlopu na żądanie w moim rodzinnym mieście... Boże, jak ja za nim zatęskniłam. Spacerowałam z siostrą po Starym Mieście (i nie tylko) i jednocześnie czułam się jak u siebie, bo jednak 25 lat robi swoje i każde drogi na skróty, zaułki itp są mi znane. I tyle wspomnień, z każdym miejscem związana jakaś historia....
Z drugiej strony tyle się w nim zmieniło, że czułam się jak turysta. Obserwowałam twarze ludzi i pomimo, że po sposobie jak mówię, nie wyprę się, że jestem Krakowianką to czułam się jakby oni byli u siebie, a ja tylko przejazdem.... Ale moich  miejsc i związanych z nimi wspomnień nikt mi nie zabierze. Nie mogę się doczekać jak będę tam spacerować z wózkiem...
Nasze miejsce w Krakowie.. nasza pierwsza "randka".....

Ciekawe jak to moje życie się ułoży i czy kiedyś tam wrócę... Nie wiem czy chcę. Ta ucieczka "na północ" pod wieloma aspektami była dla mnie ratunkiem.  Po nasze dziecię udaliśmy się jeszcze dalej na północ... Mój mąż na pewno chciałby wrócić, on jest BARDZO rodzinny i tęskni za częstymi kontaktami ze swoją rodziną... Zobaczymy. Na pewno jak pojawi się mały skrzatek to pomoc rodziny by się przydała. Tutaj poza znajomymi jesteśmy zupełnie sami...

Nauczyłam się nie planować za daleko w przód...  Nie chcę się wiązać z jednym miejscem. Przeprowadzka z dzieckiem nie jest łatwa, ale nie niemożliwa... ja w swoim życiu trochę ich już przeżyłam, więc mam niezbity dowód, że się da.. Mam duszę włóczykija i te moje "dorosłe" przeprowadzki, chyba jednak podyktowane były wiecznym szukaniem szczęścia gdzie indziej. Jakby zmiana miejsca miała wypełnić lukę w sercu, sprawić, że znajdę to czego pragnę... A im więcej ich przeżyłam, tym bardziej rozumiem, że przed samą sobą uciec się nie da....